Even pauze

Ik was 20 jaar en had nog een heel leven voor me, vond ik. In de zomermaanden ben ik voor het eerst in mijn eigen huis gaan wonen. Lekker zelfstandig zijn en zorgen voor mijn kado; een hondje. Niets stond me nog in de weg. Nou ja, een paar beperkingen en een medisch verleden, maar dat was geweest en het kon nu gewoon allemaal niet meer misgaan, dacht ik. 

Ik besloot daarom te breken met het ziekenhuiscontact. Een beetje naïef misschien, maar ik wilde nu eens leven zoals een ander dat ook kon en dus niet elk half jaar in het ongewisse blijven zitten met van die onderzoeken en controles die veelal nergens op uitwijzen. In goed overleg met mijn neurochirurg gaf hij me toestemming hiertoe en grotendeels ook gelijk. 'Je moet uit je leven halen wat er in zit en doen wat jijzelf wilt.' 

Het deed me erg goed en op het moment dat ik die dag het ziekenhuis verliet, voelde ik me zo vrij als een vogel, serieus. Het was net alsof een groot deel van mijn beperkingen van me afviel en mijn leven nú pas begon. 

Het werd zomer, vakantie, een eigen optrekje, werk, een hond en me vooral geen zorgen hoeven te maken over andere dingen.