Operatie: 2 tumoren tegelijk

- Datum operatie: 5 januari 2011 

- Leeftijd: 26 jaar 

De medicijnen, die ik de afgelopen maand had gekregen ten behoeve van de komende operatie, maakte me steeds zieker. In het begin kon ik nog van alles doen, maar na 2 weken merkte ik dat ik de dingen niet meer goed kon waarnemen. Toen ik op de terugweg was van de supermarkt naar mijn huis, merkte ik dat dit nu even de kaatste keer moest zijn. Ik kon me bijvoorbeeld niet meer goed contpcereren en focussen op het verkeer. Ik moest dus dat soort taken uit handen gaan geven en hulp vragen, dat was moeilijk voor me. 

Op 4 januari moest ik me melden in het ziekenhuis, vanwege nog wat testjes voor de operatie van morgen. Ik had op de afdeling neurologie een kamer voor mijzelf alleen. Dat was erg prettig, omdat ik waarschijnlijk na de operatie niet veel aan mijn hoofd kon hebben. 

De volgende morgen was het vroeg dag; om 7:00 uur wakker worden, ik had desondanks een goede nacht gehad. Ik voelde me fit en had geen angst voor wat er komen ging. Ik kreeg nog wat extra pijnstillers, een kalmeringstablet en zo'n lelijk blauw schort aangereikt en kon me gaan klaarmaken voor de operatiekamer, waar ik een goed uur later heengereden werd. 

Al gauw vormden een groep van 12 chirurgen en assistente zich om mijn bed en werd de checklist nog eens doorgenomen. Na alles afgevinkt te hebben, liepen zij naar de kamers vol operatiekleding en wasbakken en ging ik richting de anesthesie. Dat vond ik nog het moeilijkste: niet om onder narcose te moeten gaan, maar gewoon omdat ik nogal veel "littekens" had in mijn keel (stemband, slikken, ademen) maar tóch had ik er wel vertrouwen in. 

Aan het einde van de middag werd ik weer wakker, ik zag mijn familie naast mijn bed zitten en hoorde dat mijn arts er ook was. Achteraf schaamde ik me voor sommige dingen die ik toen gezegd en gevraagd heb. Zoals het continu vragen of de operatie echt wel gelukt was, het uitkafferen van de verpleging en het hallucineren. Wat ik toen precies allemaal gezegd heb, weet ik niet meer, maar ik herinner me zo af en toe wel gênante dingen. Maar dat kwam dus allemaal door die narcose. 

Maar het belangrijkste was dat de operatie was gelukt, dat ik mijn ogen opendeed en mijn ledematen nog gewoon kon  bewegen. De twee tumoren waren verwijderd, gelukkig. Alleen een groot litteken midden op mijn hoofd, van oor tot oor en een deel van mijn rechter voorhoofd is vervangen door een kunststof gedeelte. Ook was ik volledig doof -mijn rechter oor werkte al niet meer, maar nu was links ook helemaal uitgeschakeld- Ik hoorde niets meer en moest me concentreren op het liplezen. 

Ondanks dat, knapte ik vrij snel op en wilde niets liever dan naar huis. Dit was een hele impulsieve en naïeve reactie, want dat had ik nooit moeten doen, drie dagen na een zoveelste zware hersenoperatie alweer naar huis. Het herstellen ging thuis ook best goed, maar duurde langer dan dat ik verwacht en gehoopt had. 

Beperkingen: *

* Standaard lettertype zijn beperkingen van weleer. Vetgedrukt is nieuw,