Operatie: keelamandelen

- Datum operatie: 26 april 1991

- Leeftijd: 6 jaar

De laatste tijd klaagde ik vaak over hoofdpijn, keelpijn en moest ik veel hoesten. Ook hield ik mijn hoofd nogal scheef, geheel onbewust. Ik was toen 6 jaar en zo'n klein kind wat 's avonds uit haar bed stapt en vraagt om drinken is niet zo heel erg verontrustend te noemen, want dat deed ik immers wel vaker. Met een glaasje ranja en een kinderasperientje, kon ik weer lekker gaan slapen. 
 

Maar toen ik de volgende morgen wakker werd, had ik nog steeds last van een zere keel. En om het zekere voor het onzekere te nemen, gingen we tóch maar even naar de huisarts, voordat de school begon. De arts keek met een lampje en zo'n eng houten spateltje in mijn keel en legde zijn handen in mijn hals. Daar voelde hij wat verdikkingen en dacht daardoor meteen aan de welbekende keelamandelen. Hij stuurde me door naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Ook de KNO-arts aldaar bevestigde de diagnose en een paar weken later werd ik "uitgenodigd" om mijn keelamandelen te laten verwijderen.
 

Het was wel even wennen, voor het eerst in zo'n groot ziekenhuis. Ik was er dan wel eens geweest, maar dat was gewoon om even op bezoek te gaan bij mensen. Maar nu lag ik er zelf, in zo'n groot bed. Gelukkig lag ik met meerdere kinderen op een kamer, ook zij werden vandaag aan hun amandelen geholpen. 
 

Na wat rustgevende medicatie, werden we allemaal -met ons bed in een karavaantocht- naar de operatiekamer gereden. 'Moet dat allemaal tegelijk?' Ik weet nog goed dat ik daar toen aan dacht. Ik was als derde aan de beurt en mocht opschoot zitten bij de KNO-arts. Daar kreeg ik zo'n zwart, stinkend zuurstofmaskertje met lachgas op mijn neus en mond gezet. Gatver! Ik kon niets meer zeggen, want ik voede mijn oogleden te zwaar worden en al snel was mini dromenland. 

Toen ik wakker werd, lag ik weer in het bed en had nu écht enorme last van mijn keel. Al snel werd dit gecompenseerd met een waterijsje, om die pijn te kunnen verzachten. Ik moest een nachtje ter observatie blijven. Van de ene kant vond ik dat niet leuk, maar stiekem toch ook weer wel; want ik lag in een groot huis. Een grote slaapkamer, met allemaal leeftijdgenootjes om me heen. De volgende morgen mocht ik weer naar huis, want alles leek opgelost te zijn. 

Totdat ik een paar maanden later weer op controle moest bij de KNO-arts. Maar nog steeds was mijn hals/keel opgezet en dik. De arts zei erg verbaasd te zijn, wänt het zou eigenlijk al lang geslonken moeten zijn. Er werd nog eens een 2e amandel-operatie ingezet, omdat er twijfels genoeg waren. Maar hieruit bleek dat het niet meer om de amandelen ging en er dus iets heel anders met me aan de hand moest zijn.  Deze arts verwees me, op zijn beurt, door naar een academisch ziekenhuis, in de hoop dat zij konden vertellen wat er nu werkelijk aan de hand was. 
 

Beperkingen: