Interne revalidatie
- Datum revalidatie: 24 november 1995 - 16 april 1996
- Leeftijd: 10 jaar/11 jaar
Na nog eens twee weken op de kinderafdeling, mocht ik eindelijk weg uit dat nare ziekenhuis. Ik had het daar inmiddels wel een beetje gezien; een overplaatsing naar een interne jongeren-afdeling van het het revalidatiecentrum. Ik werd overgebracht met een ambulance. 'Wat grappig om nu eens zo'n ding vanbinnen te zien' dacht ik toen. Ik wist niet wat ik nu moest gaan verwachten. Toen ik op de plaats van bestemming was aangekomen, wilde ik het liefst weer meteen weg; ik voelde me er niet op mijn gemak. Ik mocht de mensen niet zo. Het leek één grote gezinssituatie; gzamelijke huiskamer, eetruimte en keuken. De slaapkamers waren wél apart en een verdieping hoger. Ook de verpleging mocht ik niet zo, het was onwennig en ging allemaal veel te snel. Maar gelukkig draidie mijn gevoel al snel bij. Mijn mede-revalidanten waten er lief voor me en voor elkaar. Het leek eigenlijk wel een soort groot gezin.
De eerste paar dagen bracht ik mijn tijd nog vooral door in bed. Maar iedereen daar wist me op de één of andere manier weer te stimuleren. De fysiotherapie werd uitgebouwd van 10 minuten naar een half uur per dag. En al snel volgde ook de logopedie. Ik had dan nog wel die beademingsbuis in mijn keel zitten en kon dus nog steeds niet praten, maar met logopedie leerde ik hoe ik moest omgaan met mijn ademhaling. Na een maand of 2 mocht de beademingsbuis eindelijk uit mijn luchtpijp en daar was ik erg blij mee, want dit was weer een stap dichterbij. Er was wél weer een hoop te leren, maar ik zou weer kunnen praten op den duur.
Intussen ging ik ook weer naar school. Helaas niet mijn eigen school, maar de basisschool die zich op het terrein van de kliniek gevestigd had. Ik vond het jammer, maar dit was wel makkelijker voor me, gezien alle therapieën. Ik kon gewoon mijn lessen volgen op hetzelfde niveau als waar ik mee gestopt was. En na groep 8 kon ik meteen doorschuiven naar de MAVO, welke in hetzelfde gebouw zat. In tegenstelling tot de basisschool, waren dit de 4 allerzwaarste schooljaren.
Slechte leerstof, leerlingen die vaak hun eigen community vormden en vooral de slechte hulp van de vrijwilligers en de docenten, wanneer ik erom vroeg. Ik kreeg meer het idee dat ze me, zowel letterlijk als figuurlijk, in een hoekje wilden stoppen. Maar ondanks alles ging ik gewoon door met studeren. Dat hele pakketje was namelijk niet zo belangrijk voor me, het ging me meer om de revalidatie en therapie. Hierdoor leerde ik weer praten en lopen met een rollator. Ook al was dat nog steeds niet wat ik voor ogen had. Ik wilde weer gewoon kunnen lopen en rennen net zoals vroeger.
In het begin mocht ik een dag, of zelfs ee weekendje naar huis. Dit was op te ervaren hoe het thuis zou gaan, met mijn beperkingen. En natuurlijk ook of mijn familie dit aanzou kunnen. Na iets meer dan een half jaar werd ik ontslagen uit de revaidatiekliniek en mocht ik permanent naar huis. Het lopen ging nog niet perfect, maar ik was al erg blij dat ik tenminste weer voor een lange tijd op mijn benen kon staan en kon lopen met behulp van een rollator. Verder heb ik sindsdien een gevoel- en gelaatsstoornis, mijn linker lichaamshelft voel geen temperaturen of aanrakingen meer en de gelaatszenuw van mijn rechter gezichthelft is niet meer zoals voorheen.
Beperkingen: *
- Een schorre en zachte stem (hard praten, roepen of lachen met geluid gaat niet meer)
- Hangend rechter ooglid
- Huilen zonder tranen (doordat de traanklier zo goed als uitgeschakeld is)
- Doof gevoel in mijn rechter gezichthelft
- De spiermassa van mijn rechter hals is grotedeels eggevallen
- Kan nauwelijks bewegen
- Een canule in mijn luchtpijp
- Zit in een rolstoel
- Rechter oog is in de hoek gedraaid en staat stil
- Doof aan mijn rechter oor
- Slikproblemen
- Geen temperatuurverschil meer voelbaar aan mijn linker lichaamshelft
- Hersenvocht vanuit mijn rechter schedelzijde, tijden het eten en kauwen
- Evenwichtsssstoornis
- Probeer met een rollator opnieuw te leren lopen