Operatie: Enkelbreuk

Enkel gebroken

- Datum: 4 mei 2006
- Leeftijd: 21 jaar
 

Ik weet het nog goed, het was donderdagavond, bijna 18:00 uur. Ik kon nog wel even snel naar de wc gaan voordat het nieuws begon op tv. Door mijn evenwichtsstoornis kon ik niet meer helemaal kaarsrecht lopen, maar met behulp van wat stoelleuningen en de muren om me heen kon ik me toch aardig redden in mijn huis. Na het plassen nog even in de spiegel kijken, of mijn haar nog wel goed zat-je kent het wel. Maar ik verloor mijn evenwicht ineens heel erg en pakte naast de beugel die aan de muur bevestigd was. Ik viel op de grond. Het ging zo snel en ik wist niet echt wat het resultaat was, want pijn had ik niet echt. Wél wat van die kleine pijntjes, die je altijd even voelt wanneer je ergens tegenaan stoot, maar verder niet. Tóch had ik het idee dat er iets mis was. 'Gatverdamme, ik woon nog geen jaar in mijn eigen huis en nu gaat het al mis.' Ik drufde niet te gaan staan en dus tijgerde ik richting de salontafel, waar de telefoon lag. 

Ik belde naar mijn ouders: het enige wat ik kon zeggen was dat ik wist dat ik mijn enkel had gebroken met een val. Zij zijn toen meteen naar me toegekomen en niet lang daarna werd de huisartsenpost gebeld, welke 2 medische lui op weg stuurden. Ik moest proberen te gaan staan en een stukje te lopen. Dat lopen ging sowieso al niet, maar dat staan lukte vrij aardig. 'Nou jongedame, ik zie het al; het is zeker niet gebroken hoor.' Daar was ik wel blij om, maar voor een verband moest ik dus naar het ziekenhuis toe. Een ambulance was niet nodig, dus reden we met eigen vervoer daarheen. Zo kleinzerig ben ik niet ingesteld, maar met een botbreuk in het verkeer is echt rampzalig. Om nog maar te zwijgen over alle verkeersdrempels, hoe zachtjes je er ook overheen rijdt. 

Eenmaal daar aangekomen was het bijna 19:00 en werd ik in de wachtkamer gestald. Mijn rechter onderbeen werd steeds blauwer, dikker en gevoeliger. Ondertussen was er weer een uur verstreken, waren er meerdere mensen in de wachtkamer komen zitten en stond de tv daar afgestemd op Nederland 1-dodenherdenking. Het was enorm stil en je kon een speld horen valen. Maar vanbinnen kon ik wel gillen, zo'n pijn had ik in al die uren gekregen. 20:40 uur werd mijn naam geroepen. Ik werd meegenomen naar de röntgenafdeling voor een foto. Tijd voor ramp 'nummer zoveel'; mijn been werd vastgepakt -wat sowieso al schrikbarend veel pijn deed-  en op een koude, harde plaat gelegd. Ik hoopte nu dan op een conclusie. Maar eveneens werd ik weer netjes teruggebracht naar de bekende wachtkamer. Een half uur later mocht ik eindelijk mee naar de spreekkamer waar het verlossende woord kwam; een dubbele enkelbreuk. Dus tóch gebroken! Deze kon alleen maar hersteld worden door middel van een operatie, maar aangezien mijn been inmiddels zo dik was geworden en vol zat met vocht, was dit nu niet meer rendabel om met spoed te doen. Mijn been werd daarom meteen ingegipst en ik moest een paar dagen in het ziekenhuis worden opgenomen, totdat het operabel was. Damned! 
 

Na een paar dagen kreeg ik nog meer pijn, alsof mijn hele been in brand stond, zo leek het. Maar volgens de verpleging was er nooit iets aan de hand, dit was een normale reactie. Totdat ik maar bleef zeuren en een beetje driftig werd. Er werd toen actie ondernomen door het gips open te snijden en wat er toen te zien was, sloeg werkelijk alles! Ik zal nu niet in details treden, Maar door het gezwollen been en de warmte van het gesloten gips, was het gaan broeien en waren er lelijke, pijnlijke wonden ontstaan. Iedereen schrok hiervan, inclusief ikzelf. Niet zozeer van de wonden, want dit had ik intussen bij mezelf al wel ingecalculeerd vanwege de pijn. Maär wél moeilijker was het, dat hierdoor weer de operatie moest worden uitgesteld. Lang leve de medische zorg!