Een goed gesprek

Vandaag heb ik een erg goed gesprek gehad, met mezelf en mijn huisarts. De neuroloog had me er een half jaar geleden al op geattendeerd dat het eens goed zou zijn om een gesprek aan te gaan met de huisarts in verband met de mogelijkheden tot euthanasie in de toekomst. Het is een heftig onderwerp en gelukkig is dat nu alllemaal nog niet aan de orde. Maar aangezien er in het vervelenden al heel wat operaties aan mijn hoofd zijn geweest, de tumoren zich nog steeds voortplanten in mijn hele zenuwstelsel en mijn lichaamsfuncties langzaamaan achteruit gaan, zal er ongetwijfeld ooit een tijd komen dat zelfs een operatie, bestraling of chemo nog een uitkomst biedt.

De afgelopen maanden heb ik daar dikwijls aan gedacht. 's Morgens, onder de douchte even 5 minuten en dat legde ik het weer langs me neer. Ik had gewoon geen zin om daar over na te denken. Want telkens als ik weer naar buiten keek, de opkomende zonnestralen zag en de vogels hoorde fluiten, vergat ik alles gewoon. Maar van de andere kant wist ik ook wel dat ik er ook wel eens over zou moeten praten en had bu vorige week een afspraak gepland bij de huisarts. Eerder had ik al ooit wat dingen op papier gezet, hoe ik dacht over euthanasie. En ik kreeg er complimenten over, hoe duidelijk ik mijn gedachtes en wensen op papier had gezet. Ze vertelde me over wat euthanasie eigenlijk inhoud en dat het heus niet zo makkelijk toepasbaar is, zoals ik dacht. Er komt heel wat bij kijken, om überhaupt en uiteindelijk dat "medicijn" te mogen geven. Hierdoor werd ik gelukkig wat gerustgesteld
 

Achteraf gezien had ik zo'n gesprekje al eerder aan moeten knopen, want ik merk nu aan mezelf dat het helpt in de acceptatie van mijn ziekte en alles eromheen.