'Je bent gewoon een heel bijzonder en interessant persoon' dat is de quote van de dag.

De anesthesist en haar -ondertussen opgeroepen- supervisor zeiden dit vanmorgen, toen ze me even achterlieten in de spreekkamer en op zoek gingen naar een derde collega voor nóg meer advies.  
 

Binnenkort moet ik weer onder het mes, voor de beknelde zenuw in mijn linker elleboog. Dit keer is dat gewoon maar een "peulenschil" vergeleken bij de rest in mijn verleden, tenminste dat dacht ik. Ik had zelf al een idee dat deze zenuwoperatie wel hel simpel met een plaatselijke verdoving kon en dat had mijn neurochirurg me ook al aanbevolen. Maar elke arts is natuurlijk meer gericht op zijn eigen vakgebied en dus niet van alle markten thuis. 

Vandaag moest ik hiervoor naar een anesthesioloog, want het is eigenlijk wel logisch dat alle vormen van narcose besproken worden, in geval van complicaties of iets dergelijk. Dit gesprek ging dus over zowel plaatselijke verdoving als algehele narcose. Natuurlijk heb ik die algehele narcose meteen afgeketst, want dat is gewoon zo lastig om op de juiste manier te kunnen doen gezien mijn verleden. Niet alleen voor mij zou dat moeilijk zijn, maar ook voor alle medici eromheen. Maar uiteindelijk is zo'n plaatselijke verdoving ook erg moeilijk, in mijn geval;  Sinds de operatie in 1992, mis ik een stemband en kost praten me enorm veel moeite. Mijn longen werken prima, maar de lucht verdwijnt dan 2x zo snel daardoor.

Voor de operatie die nu te wachten staat, zou ik een zogenaamde 'blokverdoving' krijgen in mijn hals. Hierdoor zou mijn hele linkerarm (van schouder tot vingertoppen) gevoelloos worden. Maar zo'n verdoving legt dan ook de stemband, aan die zijde, helemaal stil. Voor een "normaal mens" zou dit allemaal geen probleem moeten zijn, want iedereen heeft  2 stembanden. En als er eentje even buiten werking is, dan zou dat nog niets uitmaken. Maar als ze juist mijn 2e stemband verdoven, schiet de lucht overal langs en ik er een grote kans dat ze alsnog met haast een buisje moeten inbrengen. 

Op dat moment wist ik het even niet meer, dit had ik nooit verwacht. 'We gaan het nog even overleggen. ' zeiden ze 'Je bent gewoon een heel bijzonder en interessant persoon.'
 

Even later waren ze eruit: Mijn onderarm wordt verdoofd via een spuitje in de oksel. Hiermee zijn mijn onderarm en hand 100% gevoelloos. Alleen mijn elleboog - waar die zenuw juist zit-  konden ze niet garanderen. Wél is er toen geopperd om de neurochirurg ter plaatse de zenuw te laten verdoven.

Tja, dan is het eens een "kleine" operatie die voorbij komt, en dan blijkt het alsnog een bron van bijkomende factoren te zijn..