Misschien een leuk vooruitzicht

Gisteren naar de homeopaat geweest. Eerlijk gezegd was ik hier altijd best sceptisch over, maar gezien mijn enorme nieuwsgierigheid, wilde ik er het fijne van weten. De doktoren in het ziekenhuis kunnen me, in sommige opzichten, niet verder helpen. Maar misschien lukt het een homeopaat wél, om een aantal beperkingen stop te zetten of in ieder geval wat af te remmen. 

Ik wist eigenlijk niet goed wat ik ervan moest verwachten. De praktijk was erg klein en onderverdeeld in nog wat andere medische zorg zoals fysiotherapie. De arts kwam me uit de wachtkamer halen en gaf een hand, zo op het eerste gezicht leek hij erg vriendelijk. Ook het gesprek verliep erg fijn. Alhoewel; het duurde best lang en ik moest veel vertellen, dus er kwam ook een moment dat ik voelde dat mijn kaakspieren het niet meer gingen volhouden en zich verkrampten. Zoiets is altijd een erg genânt voorval; dan zit je midden in een goed gesprek en dan verlies je opeens de controle over je eigen lichaam. Ineens praten alsof je veel te diep in het glaasje hebt gekeken. Meestal duurt dit zo een minuutje. Of misschien maar 30 seconden, maar het lijkt dan alsof het een minuut duurt, dat ik niet fatsoenlijk de woorden -die in mijn hoofd zitten- uit mijn mond krijg. 

Het was dus mijn hele medische levensverhaal, wat ik even in grote lijnen moest vertellen en de beperkingen waar ik zo gezegd tegenaan loop. Erg vermoeiend, maar ook wel fijn. Dat betekende dus dat hij alles wilde weten en er gewoon serieus mee bezig was. Ook vertelde hij me dat het best lastig is om een goed werkend medicijn te vinden voor NF2, omdat het erg zeldzaam is. Maar ondanks dat, had hij goede hoop. 

De arts vroeg me naar mijn allervervelendste beperking en die ik dus heel graag opgelost zou willen zien. Dat was niet zo moeilijk voor me, om te beslissen. Ondanks dat mijn handen niet meer goed functioneren, pijn en vermoeidheid, ging mijn voorkeur uit naar mijn reukorgaan. Dat is juist wat elke dag, ook onbewust, de meeste problemen oplevert. Koken is niet meer zo leuk als vroeger; ik gooi vaak eten weg, omdat ik niet weet of het nog wel eetbaar is. Dat is zo zonde. Ook het bakken van taarten is beduidend afgenomen. Ik kan niet eens proeven hoe een cake smaakt en of deze überhaupt goed gelukt is om andere mensen voor te schotelen. Ik proef dan wel de 4 smaakverschillen, zoals zoet, zout, zuur en bitter. Daarom zit ik denk ik ook regelmatig aan de snoep, koek en chips, omdat ik dat soort dingen dan juist wél een beetje kan proeven. En ruiken of het in mijn huis stinkt of juist heerlijk ruikt na een schoonmaakbeurt, is er nu niet meer bij. 

De beste man had 2 middeltjes, die wellicht zouden kunnen helpen, om mijn reuk-/smaakorgaan weer een beetje terug te brengen naar weleer. Het zou kunnen werken of helemaal niet. Dat is nu een maand afwachten. Maar ik heb er enorm veel hoop in. Het zou geweldig zijn als ik hiermee een een aantal beperkingen kan verminderen. Want het is dan niet alleen dat ene orgaan wat weer een beetje werkt, maar daardoor relativeert ook de rest weer opnieuw en krijg ik vast wel weer wat meer energie of wat dan ook.