Gisteren was ik al om half 7 wakker. Douchen, aankleden en de laatste dingetjes in mijn tas gestopt, op weg naar Nijmegen. Ik moest er om 10.30 uur zijn. De operatie was pas gepland om 12.00 uur, maar natuurlijk moet je er altijd eerder zijn om nog even alles door te nemen, vragenlijsten in te vullen en voor het geval dat je eerder weg mag voor de operatie. En dit laatste klopte dan ook, want de verpleging kwam me om 11.30 uur al vertellen dat ik me klaar mocht gaan maken voor de O.K.
In bed, met zo'n lelijk blauw schort aan, werd ik weggebracht met zo'n elektrisch bestuurbaar karretje. We kwamen in zo'n regio waar opeens alle gangen werden afgesloten met schuifdeuren, die je elk afzonderlijk moest openen via zo'n knop aan de muur. Maar dat is ook logisch, in zo'n steriele omgeving. Ik kreeg een groen mutsje op en er werd een dekentje uit de warmtekast gepakt. Ook werden de gegevens nog even gecontroleerd, om er zeker van te zijn dat ik de juiste patiënte was. De anethesisst kwam erbij en v=stelde me gerust dat ik een plaatselijke verdoving zou krijgen en me geen zorgen moest maken. Vervolgens ging de reis door, richting de opertatiekamers. Onderweg kwam ik Dr. Grotenhuis al tegen. Ook hij kwam naast mijn bed staan en maakte een een praatje. Ik kwam binnen in een grote witte kamer met felle lampen. en moest op de operatietafel gaan liggen.
Ik weet me nog goed te herinneren destijds, toen ik aan mijn enkel geopereerd moest worden, dat die arts pas binnenkwam toen alles was verdoofd en ontsmet etc. Maar Dr. Grotenhuis hielp me mee met overstappen en zette eigenhandig de verdovingsspuitjes. Dat moest even inwerken en ging hij zich omkleden. Ondertussen werd alles afgedekt met steriele groene lappen. Daardoor kon ik niets meer zien maar wel horen en met iedereen een gesprek voeren. Dat was zo gezellig, net alsof er niets aan de hand was. En waar die lui het dan allemaal over hebben tijdens een operatie, van alles. Ik voelde dat er aan een spier werd getrokken in mijn elleboog, maar gelukkig geen pijn.
Een kwartiertje later, denk ik, was alles klaar en werd er alweer gesproken over de volgende patiënt. Jeetje, als ik voor een kwartier onder narcose had gemoeten, dan ben je onderhand langer daarmee bezig dan de operatie zelf. Ik moest toen naar de verkoeverkamer (uitslaapzaal) ter controle. Niet dat er zoveel te controleren was, want ik was niet weggeweest. Maar dat is routine en eigenlijk ook wel fijn. Beter iets teveel dan te weinig. En na een half uurtje mocht ik weer terug naar de afdeling. Ondertussen merkte ik aan mijn hand dat ik sowieso mijn pols makkelijker kon bewegen. Zo ongeduldig als ik ben, wilde ik ook mijn vingers testen. En jawel, ik kon mijn middelvinger bewegen, zonder met mijn andere hand te hoeven helpen. Wat fijn!
Ik had geen pijn en wilde dus wel naar huis, want een hele dag daarblijven en niks doen, is ook zo saai. Maar van de andere kant vond ik het ook wel fijn om even een paar uurtjes af te wachten. Ondertussen bleef ik maar oefenen met mijn hand. Ook mijn ringvinger en pink begonnen weer met zelfstandig bewegen. Wauw zeg! Zo snel al?! Ik was nu niet meer chagrijnig te krijgen, leek het wel.
Het was bijna 15.00 uur toen ik de melding kreeg dat ik mocht gaan en mijn taxi werd gebeld. Deze zou er dan rond 16.00 uur zijn, maar dat vond ik niet erg, want dan kon ik tenminste mijn spullen inpakken en de weg naar de uitgang vinden. Want waar ik nu was, was een nieuw deel van het ziekenhuis waar ik nog nooit was geweest. Ondertussen waws ik nog steeds stomverbaasd. Want ze hadden me verteld dat ik een drukverband zou krijgen met een mitella en de eerste dagen niets mocht doen. Ik had daarom allerlei makkelijk eten gekocht zodat ik de komende dagen toch een beetje voor meazelf kon zorgen. Maar nu blijkt dat niet eens nodig te zijn geweest, want mijn hand zit niet in een mitella. Sterker nog: Grotenhuis zei me dat het juist beter is om gewoon de alledaagdse dingen te blijven doen, zodat de spieren in beweging blijven.
Toen ik thuis was, viel me die avond zoveel op: ik kon mijn eigen stukje vlees weer snijden, meerdere vingers rondom mijn glas leggen en de afstandsbediening vasthouden zonder tussentijds een keer te laten vallen. Wat een vooruitgang!
Afgelopen nacht heb ik heerlijk geslapen, als een roosje. Maar toen ik vanmorgen wakker werd, deed het pijn. Maar ook dat is logisch, na een nacht in ruststand moet die spier ook weer even wakker worden. Even douchen dan maar, want ook dát mocht ik gewoon weer. Het doet pijn, maar het is ook wel een snee van een paar centimeter en op een best vervelende plek, merk ik nu. Maar dat komt wel goed, ik had al een hele voorraad paracetamol ingekocht.
