The lion king
04-01-2015 17:54
Toen ik een half jaar later daar in Nijmegen lag, na die operatie, kreeg ik een aantal films om uit te kiezen. Dan duurden de dagen op de intensive care tenminste niet zo lang. Dat viel namelijk niet mee daar. Om mijn gedachten te kunnen verzetten, keek ik vaak die films. Soms wel 4 op een dag of zelfs 2x achter elkaar. Zo ook 'De leeuwenkoning'. En het klinkt misschien stom en absurt, maar die film heeft mij destijds een hoop geleerd en gezorgd voor waar ik nu ben;
Simba is een jonge, onervaren leeuwenwelp, voor wie er een heel mooi leven te wachten staat. Zijn vader zal toezien op een onbezorgd leventje, maar opeens wordt de uit Simba's leven ontnomen. Simba betrekt alles op zichzelf en gelooft erin dat elke gebeurtenis dan ook zijn schuld is. Hij vlucht en vind vrienden die hem anders leren denken. 'Hakuna matata' - vergeet je verleden en kijk naar de toekomst. Maak je geen zorgen, op de ene of andere manier komt alles weer goed.' Simba realiseert zich dat hij niet moet weglopen voor problemen, maar er juist voor moet blijven vechten. Hoe moeilijk dat dat ook zal zijn of gemaakt wordt door omstanders.
Dit verhaal kon ik destijds volledig identificeren met mijn tijd op de intensive care; in het begin kon ik alleen maar mijn hoofd laten hangen (zowel letterlijk als figuurlijk) Er werken dingen verteld die je als patiënt nooit zou willen horen en zeker niet als kind zijnde. Het heeft weken geduurd voordat ik rechtop kon blijven zitten, zelfstandig kon ademen en überhaupt een vinger kon bewegen. Maar sinds ik de film van 'De leeuwenkoning' meerdere keren had gezien, kon ik dit allemaal weer. Wel langzaam natuurlijk, maar ik kon het. Gewoon omdat een paar getekende dieren me zomaar even aanspoorde om anders te gaan denken, dan dat ik op dat moment deed. Ik moest sterk zijn en mijn eigen leven leiden zoals ik dat wilde doen. Niet zomaar moest geloven in dingen die me werden voorgeschoteld, maar mijn eigen denkwijze erbij houden. En vooral niet terugkijken naar het verleden, maar de toekomst tegemoet blijven zien.
Gisteren was het een fijne dag, het was koud buiten maar de zon scheen lekker. Heerlijk dus om op de bank te kruipen onder een fleece denken, met een kopje thee en mijn hondje. Te genieten van een dagje Disneyfilms op televisie en dan ook nog eens mijn favoriet; 'The lion king' Hij is dan wel in het Engels (vroeger keek ik alleen maar de Nederlandse versie) maar dat is niet erg want dan zie ik hem ook eens van de andere kant en begrijp nu dat die film niet voor iedereen zo logisch is als voor mijzelf.
Deze film kwam in 1994 in de Nederlandse bioscopen. Ik was nog klein en zo'n dagje bioscoop zat er niet zo in. Ook begon vanaf toen langzaam de medische trein weer te rijden qua onderzoekjes. Ik baalde er wel van, want die film was erg in trek en zelfs mijn klasgenootjes hadden er de mooiste verhalen over.
Toen ik een half jaar later daar in Nijmegen lag, na die operatie, kreeg ik een aantal films om uit te kiezen. Dan duurden de dagen op de intensive care tenminste niet zo lang. Dat viel namelijk niet mee daar. Om mijn gedachten te kunnen verzetten, keek ik vaak die films. Soms wel 4 op een dag of zelfs 2x achter elkaar. Zo ook 'De leeuwenkoning'. En het klinkt misschien stom en absurt, maar die film heeft mij destijds een hoop geleerd en gezorgd voor waar ik nu ben;
Simba is een jonge, onervaren leeuwenwelp, voor wie er een heel mooi leven te wachten staat. Zijn vader zal toezien op een onbezorgd leventje, maar opeens wordt de uit Simba's leven ontnomen. Simba betrekt alles op zichzelf en gelooft erin dat elke gebeurtenis dan ook zijn schuld is. Hij vlucht en vind vrienden die hem anders leren denken. 'Hakuna matata' - vergeet je verleden en kijk naar de toekomst. Maak je geen zorgen, op de ene of andere manier komt alles weer goed.' Simba realiseert zich dat hij niet moet weglopen voor problemen, maar er juist voor moet blijven vechten. Hoe moeilijk dat dat ook zal zijn of gemaakt wordt door omstanders.
Dit verhaal kon ik destijds volledig identificeren met mijn tijd op de intensive care; in het begin kon ik alleen maar mijn hoofd laten hangen (zowel letterlijk als figuurlijk) Er werken dingen verteld die je als patiënt nooit zou willen horen en zeker niet als kind zijnde. Het heeft weken geduurd voordat ik rechtop kon blijven zitten, zelfstandig kon ademen en überhaupt een vinger kon bewegen. Maar sinds ik de film van 'De leeuwenkoning' meerdere keren had gezien, kon ik dit allemaal weer. Wel langzaam natuurlijk, maar ik kon het. Gewoon omdat een paar getekende dieren me zomaar even aanspoorde om anders te gaan denken, dan dat ik op dat moment deed. Ik moest sterk zijn en mijn eigen leven leiden zoals ik dat wilde doen. Niet zomaar moest geloven in dingen die me werden voorgeschoteld, maar mijn eigen denkwijze erbij houden. En vooral niet terugkijken naar het verleden, maar de toekomst tegemoet blijven zien.
En nog altijd is dat hetgeen wat belangrijk is. Dingen komen en gaan, zoals dat moet. Maar veel heb je zelf in de hand en kun je je eigen draai aan geven.