Winkelen

Toen ik me even later omdraaide, leek de hele winkel veranderd te zijn in een mierenhoop. Overal kwamen mensen vandaan. En ik had nog het een en ander op mijn boodschappenlijstje staan: haarband, tandpasta, wcpapier. Wat moet ik nu? In de gang recht voor me stonden drie mensen gretig te neuzen, dus dat kon nog wel even duren. Ik besloot dan maar om te draaien en een gangpad terug in te slaan. Maar ook daar kwamen 2 mensen tegemoet. Dan maar een blokje om en neem ik de volgende gang, dacht ik. Toen ik daar dan een omaatje aan zag komen lopen met een rollator, die nog steeds mijn kan inliep, wist ik dat ik daar dus nooit voorbij zou kunnen. Zucht, wat nu? 

Ondertussen was ik al drie kwartier binnen in de winkel, wat ik ook best in tien minuten kon, maar nog steeds had ik niet al mijn boodschappen bijeen. Ik wist ook dat me dat nu niet meer ging lukken en chagrijnig reed ik richting de kassa. Jeetje, wat armzalig zeg. Genoeg mensen, maar geen een die eens af en toe omkijkt. Of nou ja, natuurlijk wel eens omkijken en mij goed zien, maar dan een keertje glimlachen en vooral blijven doorgaan waar ze mee bezig waren. 

Eenmaal thuisgekomen, moest ik nog even naar de supermarkt; het hondenvoer was op. Ook daar was het een sport om door de winkel te gaan. Niet overdreven druk, maar wél heel erg irritant; genoeg mensen die niet voor zich kijken en gewoon doorlopen, met de winkelwagen en bijna een botsing veroorzaken. Mensen die plotseling op de rem trappen, recht voor je neus. Of juist mensen die je wél zien, maar gewoon parmantig omdraaien en geen enkele stap opzij doen of zelfs hun winkelwagentje midden in de rij parkeren en zelf verder gaan. Om nog maar te zwijgen over hulp bieden, wanneer je ergens niet bij kunt.